' Namevcud ' dedim kendime,
ruhuma hiçliği fısıldadığımdan ebed..
Reddettiğimde kainatın
içime sancı gibi saplanışını..
Bir çınar gibi doğurdum içimden
sonsuz aşk'ını..
Ben suyun zerresinde,
Atomun kalbinde,
Bir yaprağın nefesinde
Seni aradım Rabbim..
Sana duâ diye soludum oksijeni
Ve sende verdim son nefesi..
Varoluşumda ki her delili,
Sende yok olmaya muhtaçlığıma yordum,
Tohum nasıl düşerse toprağın bağrına,
Toprağın ile yoğruldum,
Ve güneş nasıl sarılırsa bulutun sırtına,
Nefsimin karanlığından
Senin aydınlığına sığındım..
Sende yok olmak için çırpınan bu kâinata
Göğsüme açtığın,
sana doğru o pencereden baktım..
Kuyuda ki Yûsufu anladım,
Eyûbun sabrıyla tutuştum
Yakubun hasretiyle yandım,
Kehfin şuuru ile uyandım..
Mekke'de ki
kuru bir hurma dalı gibi
Huzuruna dayandım.
Yükü dünya olan devenin,
Susuzluğuyla kavruldum..
Mecnunun çölünde Leylâmı buldum.
..
